Macron blijft fascineren. Vorige week begon het met een reeks telefoontjes vanuit Parijs in verband met de Oekraïne kwestie: met Scholz, Navo-baas Stoltenberg, Biden. En uiteraard met Poetin, al op 4 februari (“wij, Rusland, plannen geen invasie”). Een paar telefoontjes, dat klinkt simpel maar ik denk dat voor elk van deze heren het Oekraïne ‘beeld’ zo ongeveer iedere drie dagen verandert: “Meneer de president, er zijn nu ook dertigduizend groene mannetjes gespot aan de Wit-Russisch-Oekraïense grens.” Zo’n serie telefoontjes vindt plaats op woelig water bij voortdurend draaiende wind. Het ging allemaal om de militaire ontwikkelingen aan grens van de Oekraïne. Maar de daaropvolgende reis van Macron illustreert dat er meer aan de hand is.

Een merkwaardig schouwspel: door de extreme voorzorgsmaatregelen op de Olympische locaties in verband met de pandemie, verbleken zowel de Olympische Winterspelen zelf als de boycot daarvan. Dit worden de misschien wel meest fascinerende Spelen ooit: Stadions gebouwd voor honderdduizenden bezoekers, tribunes ‘met publiek’ dat niet mocht komen, diplomaten die niet wilden komen en daar zwijgend tussendoor officials in astronautenpakken met in het centrum van de stilte, atleten uitzinnig van vreugde of juist verdriet. De VS en in hun kielzog de kleinere Angelsaksische landen namen het voortouw tot de politieke boycot. Ik was nooit een fan van het boycotten van de Spelen.

Deze maand kwam na ruim vier millennia de Chinese cultuur ons huis binnen. In de middeleeuwse Haarlemse Vishal vond ten behoeve van de plaatselijke kunstenaarsvereniging een boekenverkoop plaats. Ik was een van de laatste bezoekers en zag tussen de resterende muurbloempjes een prachtig boek liggen: Chinese kunst vanaf ruim 2000 voor Christus. Dingen hebben geen ziel, dat staat vast maar toch, het loodzware boek Art Treasures of the Peking Museum lag in mijn armen voor ik het wist. Het keek mij aan als een jong pandabeertje in een asiel, dat dagenlang heeft moeten aanzien hoe om hem heen allerlei Hollandse straathonden liefdevol werden opgepakt door ontroerde baasjes en meegenomen naar een klaarstaande SUV om voortaan in een warm huis te worden verwend en nooit meer in het asiel terug te keren. Art Treasures of the Peking Museum zit in een mooie band, bevat teksten op niveau en is verluchtigd met 87 perfect ingeplakte platen van de meest verbazingwekkende keramiek en tekeningen. Alle boeken die er nog lagen, ook dit prachtboek waren al afgeprijsd tot €3: ‘alles moest weg’. Ik klemde Art Treasures aan mijn borst, op weg naar de kassa toen een stem door de holle ruimte klonk: ‘alle restanten vanaf nu twee euro’. Pijnlijk zoiets.

Het is 1946.
Syrië is de spil in een concurrentiestrijd tussen de koloniale machten Frankrijk en Engeland. Beide landen hebben elkaar nooit helemaal vertrouwd. Recent, nog tijdens de Tweede Wereldoorlog, is het gevecht om invloed achter de schermen geëscaleerd. De Jordaanse koning Abdullah en de Engelsen willen een “Greater Syria” onder Abdullah. De Engelsen hebben een nog verder reikende visie op Greater Syrië. Dat moet gaan bestaan uit Palestina, Libanon, Transjordanië en Syrië, over een paar jaar onder te brengen in een federatie met Irak. Helaas: Frankrijk en de Verenigde Staten liggen dwars. Continue reading →

Morgen arriveert de Amerikaanse president in Israël. Zijn eerste bezoek aan een ander land in zijn tweede termijn. Het Witte Huis heeft de verwachtingen getemperd: de president zal geen voorstellen doen voor heropleving van het vredesproces. In Israëlische politieke kringen is het enthousiasme voor het bezoek gering. Maar beide landen beschikken over een apparaat voor public relations waar je U tegen zegt. Wij zullen dus wel een traan moeten wegpinken bij het bezoek van de president aan het Yad Vashem centrum. De meeste media schrijven over het bezoek als een soort routinematige onderhoudsbeurt in de relatie. Er was de laatste tijd wrijving maar in welke vriendschapsrelatie komt dat nooit voor? Niets nieuws onder de zon? Het lijkt mij onwaarschijnlijk. Continue reading →