Kissinger regeerde het Midden-Oosten, Kerry overlegde, Blinken ruimt de rommel op
Stel je voor: twee ervaren bergwandelaars zeggen op weg te zijn naar de top. Vreemd genoeg volgen zij een pad dat steeds verder naar beneden slingert. Terwijl zij goed bekend zijn in het terrein. Zelfs bijna aangekomen in het dal houden zij elkaar voor op weg te zijn naar de top. Toch zijn deze bergklimmers niet dom. Hier is dus iets anders aan de hand.
Amerika en Europa, die beide de situatie op de grond goed kennen, houden vol op weg te zijn naar de ’twee staten oplossing’. Dertig jaar geleden spraken zij met de Israëlische regering af op weg te gaan: één staat voor de Joden, één staat voor de Palestijnen. In de beoogde Palestijnse staat (met de Westelijke Jordaanoever als kern) stroomden echter steeds meer Joden binnen. Amerika en Europa waarschuwden de Israëlische regering om op te houden met het vestigen van Joden in het verkeerde land. Zelfs tot de dag van vandaag gaan zij door met waarschuwen. Vreemd! Wat is hier gaande?
Minister Blinken waarschuwt
Onlangs was de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Blinken in Israël. Hij zei: De VS blijven zich inzetten voor de twee staten oplossing, het is de “enige weg”. Alles wat daarmee in strijd is, zal de veiligheid van Israël en op lange termijn zijn identiteit schaden.
Om dit te begrijpen moeten wij ons eens voorstellen dat Blinken in plaats daarvan het volgende zou hebben gezegd: Geachte Israëlische regering, wij zijn dertig jaar verder, 600.000 Joden hebben zich nu in het verkeerde land gevestigd en uw regering kondigt zelfs aan dat dat er nog meer worden. De realiteit heeft ons ingehaald. Ik zie nog maar één uitweg: u vormt met de Palestijnen samen één staat, een federatieve staat wat ons betreft en u blijft rustig door elkaar wonen en behandelt elkaar als gelijken. Stelt u zich ook voor dat de Europese Unie zich de volgende ochtend bij de heer Blinken zou aansluiten.
Wat zou het gevolg zijn?
Scenario A. “Er komt een enorm bloedbad tussen Joden en Palestijnen als de Israëlische regering zou toegeven.”
Onzin, dat werd ook voor Zuid-Afrika voorspeld na de apartheid, terwijl daar een blanke minderheid tegenover een overweldigende meerderheid van onderdrukte zwarten stond.
Scenario B: Eveneens nadat minister Blinken zijn imaginaire verklaring zou hebben afgelegd:
1. De Israëlische regering en alle lobbyorganisaties, ultra-orthodoxe en orthodoxe gemeenschappen en conservatives zouden president Biden in grote problemen brengen: “Uw minister is uit op het vernietigen van de joodse staat.” (formeel gezien zou inderdaad de staat waarin alleen Joden volgens de wet volwaardig burger zijn ophouden te bestaan).
2. De Duitse regering verklaart elk Europees besluit in die richting te zullen blokkeren: “vernietiging van de Joodse staat is ondenkbaar na de holocaust”.
3. Brussel (de EU) zwijgt dus.
4. Heilige verontwaardiging bij de veertig miljoen evangelicale christenen in de VS. Initiatieven in het Congres van de Republikeinen en een deel van de Democraten dwingen de president tot een knieval: “aan de exclusief joodse staat wordt niet getornd”. Exit Blinken.
5. De republikeinen blijven daarna met succes het conflict binnen de Democratische Partij aanwakkeren. Voor Joe Biden wordt de kwestie een blok aan zijn been tijdens de campagne voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen.
6. De rust keert weer. Washington, Brussel en Berlijn blijven elkaar gevangen houden in de patstelling van de ‘tweestatenoplossing’.
In de komende tijd
Joods Israël radicaliseert verder, ook de jongere generaties Palestijnen. De vervreemding ten opzichte van de joodse staat neemt toe bij de media en de publieke opinie in het Westen, ook bij veel seculiere en liberale Joden. De VS gaan intussen (om andere redenen) door met meer afstand nemen van het Midden-Oosten, terwijl een recente opiniepeiling in dat land aangeeft dat voor 73% van de Amerikanen democratie in Israël zwaarder weegt dan het exclusief joodse karakter. In Europa zal het ‘stilstaand water’ blijven rond het thema Israël, geen carrièrepoliticus waagt zich nog aan het onderwerp.
Toch, onder het oppervlak blijft iets gisten en broeien.
(Deel II van deze serie korte artikelen over de Israël problematiek gaat over hoe de joodse staat zich in deze situatie heeft gemanoeuvreerd.)