Groen Links heeft op het politieke speelveld het centrale thema van de komende dertig jaar bezet: het Nederlandse aandeel leveren in de Europese en wereldwijde poging om een fatale klimaatramp te voorkomen. Een stap in de verkeerde richting is exclusief samenwerken of zelfs fuseren met de Partij van de Arbeid. De politieke constellatie in Nederland vraagt om een partij die een rigoureus klimaatbeleid combineert met een visie op hoe de lasten daarvan verdeeld worden binnen een gezonde economie. De luidruchtige discussie binnen de PvdA sinds gisteren (12/04), laat nog eens zien dat dit met de PvdA niet gaat lukken. Kijk naar Duitsland: hoe integratie van klimaat en economie moet.

De beelden uit de Oekraïne branden op het netvlies. Het duurt even voordat we helder kunnen nadenken over wat hier gebeurt. Bij nader inzien wijkt de werkelijkheid in elk geval af van het simpele, gangbare verhaal: Poetin (the beast) bevecht het lelieblanke Westen (the beauty).

De verschrikkelijke beelden uit de Oekraïne wekken heftige emoties bij ons op. Zij stemmen met wat vertraging ook tot nadenken. In dit artikel doe ik een poging tot dat laatste. Aanleiding zijn voor mij niet alleen die beelden maar ook een artikel uit Foreign Affairs dat mij door iemand werd toegestuurd.

Macron blijft fascineren. Vorige week begon het met een reeks telefoontjes vanuit Parijs in verband met de Oekraïne kwestie: met Scholz, Navo-baas Stoltenberg, Biden. En uiteraard met Poetin, al op 4 februari (“wij, Rusland, plannen geen invasie”). Een paar telefoontjes, dat klinkt simpel maar ik denk dat voor elk van deze heren het Oekraïne ‘beeld’ zo ongeveer iedere drie dagen verandert: “Meneer de president, er zijn nu ook dertigduizend groene mannetjes gespot aan de Wit-Russisch-Oekraïense grens.” Zo’n serie telefoontjes vindt plaats op woelig water bij voortdurend draaiende wind. Het ging allemaal om de militaire ontwikkelingen aan grens van de Oekraïne. Maar de daaropvolgende reis van Macron illustreert dat er meer aan de hand is.

Een merkwaardig schouwspel: door de extreme voorzorgsmaatregelen op de Olympische locaties in verband met de pandemie, verbleken zowel de Olympische Winterspelen zelf als de boycot daarvan. Dit worden de misschien wel meest fascinerende Spelen ooit: Stadions gebouwd voor honderdduizenden bezoekers, tribunes ‘met publiek’ dat niet mocht komen, diplomaten die niet wilden komen en daar zwijgend tussendoor officials in astronautenpakken met in het centrum van de stilte, atleten uitzinnig van vreugde of juist verdriet. De VS en in hun kielzog de kleinere Angelsaksische landen namen het voortouw tot de politieke boycot. Ik was nooit een fan van het boycotten van de Spelen.